Als het goede even niet lukt...

 

Licht en schaduw. Ze horen bij elkaar.

Leven zonder medicijnen blijkt ( gelukkig) voor mij weggelegd, hetgeen ik als een zegen ervaar en waar ik zeer dankbaar voor ben.

Van mijn alcoholverslaving ben ik goddank genezen, maar ik ben mij zeer bewust van mijn gevoeligheid daarin.

Een borrel is dus geen optie.

En dat sluit aan op de kop van dit stukje, die kop zal ik even afmaken;

"Als het goede even niet lukt, vermijd dan het slechte".

Slecht voor me zou nu zijn, mijn dagritme loslaten.

Maar dat gaat goed, net zoals het slapen best goed gaat.

Uit mijn ervaring met "leven zonder medicijnen", aangaande de z.g. "psychische stoornissen", weet ik dat ik elke keer weer sterker en evenwichtiger uit een periode als deze kom.

Dat vertrouwen heb ik leren hebben.
Zo nu en dan kom ik wel eens mensen tegen die moeite hebben met mijn verleden en mij een beetje scheef aankijken, zo van...nou, er zal nog steeds wel iets mis met je zijn.
Al geruime tijd haal ik mijn schouders daar over op, want van dat soort mensen ben ik niet afhankelijk om te zijn die ik nu ben.Er zijn namelijk velen zoals ik, meer dan je zou denken zelfs en velen lopen daardoor met een voor hen, pijnlijk geheim, daarom schrijf ik er openlijk over...

Voor hen die hoop uit mijn verhalen trachten te halen;

(Stel je zit in een vergelijkbare situatie)

Eigenlijk gaat het bijzonder goed met me.

Neem van me aan, als ik niks met anderen zou delen hierover, zou niemand wat aan mij merken.

Ik kies toch voor 'delen', want ik weet hoe eenzaam het kan voelen als je dat niet kan!