Dit blog gaat over;



In feite gaat dit blog over alles wat een mens zoal in het leven tegen kan komen, weliswaar bekeken met een spirituele inslag ( alles heeft met alles te maken) maar wel het soort spiritualiteit dat terug te vinden en te herleiden is en naar het leven van alle dag. En natuurlijk geschreven vanuit een persoonlijke en altijd doorleefde visie. Liever geen theorieën die ik niet zelf aan der lijve heb ondervonden.
Daarnaast alles dat een mens inspireert tot een bewuste manier van in het leven staan.

Verder is mijn blog niet echt een 'per dag' blog, maar liever een blog dat je gewoon even leest.....

En verder vertegenwoordigt dit blog dat wat het leven mij brengt. Steeds weer nieuw en steeds weer anders!









vrijdag 11 februari 2011

De weg van de stilte...

Schrijven, praten, ja zelfs lichaamstaal...ze maken vaak meer onduidelijk dan duidelijk!
Uiteindelijk interpreteren we altijd alles vanuit onze eigen achtergrond, ons eigen woordgebruik en ons eigen gedachtegoed.
Van schrijven, praten en lichaamstaal lijkt de laatste nog de meest directe. Een blik die afgewend wordt terwijl men zeker tracht over te komen, ach er zijn voorbeelden genoeg waarbij je met lichaamstaal òf jezelf verraadt òf jezelf verhuld.
Als creatief mens heb ik enorm de behoefte om mij te uiten, te delen wat ik zie, wat ik denk en hoe ik de dingen ervaar. Voor de mensen die dat niet zo hebben denk ik dan maar; dat is niet minder waardevol, gewoon er zijn is vaak al goed genoeg. Soms zelfs beter, denk ik wel eens...
De weg van de stilte lijkt voor mij een weg te zijn die langzaam vormt krijgt op het pad dat ik reeds bewandel.
Mijn eerste ervaringen op die weg leken nog erg op "eenzaamheid", soms zelfs op doelloosheid. Slechts heel langzaam ( soms daarentegen ineens versneld) krijgen op die weg, deze begrippen een heel andere betekenis.
Nu kom ik gelijk terecht bij de onduidelijkheid die kan ontstaan door hierover te praten of te schrijven.
Eigenlijk kan dat niet.
De reden daarvan is dat juist deze onderwerpen de lezer of de luisteraar erg kunnen confronteren met hun eigen moeite daarmee en kan elk positief woord daarover toch negatief en beangstigend bij hen binnen komen.
Hoe ik dat weet?
Natuurlijk ben ik daar zelf ook doorheen gegaan en soms nog, want omwegen bestaan hierin nou eenmaal niet en "klaar" ben je er pas mee als je het er niet eens meer over hebt!
Dus zit ik logischerwijs nog volop in dat proces.
Het proces op zich is geen keuze meer, de enige keuze die ik daarin heb is hoe ik er mee om ga en of ik het al dan niet wil delen.
Dat laatste is al duidelijk lijkt me, maar hoe ik er verder mee om ga en zal gaan in mijn dagelijks leven, is ook voor mij steeds weer een verrassing.

De weg van de stilte bracht een langer stukje tot stand dan je van mij gewend bent.
Is dat op zich al niet bijzonder grappig?