Wat wel, wat niet?

( Titel van mijn afgebeelde werk; De mens en zijn maskers.)

Hoe duidelijk is het dat mijn weblog het verslag is van een genezing?
Voor een willekeurige passant niet neem ik aan, en voor de mensen die mij regelmatig bezoeken ook niet echt, naar ik hoop. Uiteindelijk ben ik mijn weblog niet met de bedoeling begonnen om het als een  verslag te laten dienen van mijn proces van vrij geraken van verslaving en psychiatrie.
Toen bleek dat het idee om over mijn werk te gaan webloggen met afbeeldingen en al, mij niet voldoende was en er persoonlijke belevingen, ervaringen en verwerkingen op kwamen te staan die te maken hadden met mijn vrijmakings proces, heb ik uiteindelijk besloten niet  in kringen van verslavingszorg en psychiatrie te gaan "adverteren" om mijn weblog aan de man te brengen.
Het is mij goed genoeg als een enkeling die in dat zelfde proces zit bij toeval mijn weblog vindt.
Maar dat niet alleen, want zou ik mij bewust alleen tot die doelgroep wenden dan zou  mijn eigen ontwikkeling daarin kunnen stagneren.
Althans zo ervaar ik dat en dus geldt dat op die manier voor mij.
En dat is zeer persoonlijk. Anderen hebben vaak de behoefte hun proces van vrijwording juist met de bijbehorende doelgroep te delen. Ook dat is natuurlijk een goede zaak. Maar het is niet een manier die bij mij past.
Wat ik wel of wat ik niet over mijn belevingen aangaande dat vrij raken op mijn weblog zet is voor mij een kwestie van afwegen. Telkens weer.
Meestal zwak ik de werkelijkheid daarin een beetje af zodra ik er over ga schrijven.
Hetgeen er werkelijk gebeurt is veel groter en intenser dan ik hier op dit weblog, de internetwereld op gooi.
Ik weet hoe intens kwetsbaar een mens kan zijn die midden in zijn verwardheid of/en verslaving zit.
Niks frustrerender dan het lezen van het zoveelste haleluja verhaal van één die het licht heeft gezien.
En er al helemaal niet bij gebaad om alle ellende van een exverslaafde/psychiatrisch patient in alle geuren en kleuren over je heen te krijgen!
Misschien dat het voor sommige wel werkt hoor als ik nog eens uitgebreid zou verhalen hoe diep mijn diepste dal was en hoe vreselijk het was mijn vader en oudste broer een vreselijke dood te zien sterven door hun verslaving.
Ik kan daarover een korte beschrijving geven;mijn dal was hel, hun sterven was hel.
Kort en duidelijk genoeg lijkt mij zo.

Bipolair en verslaafd  geweest tot in elke cel die mijn lichaam bezat, ben ik nu die ik ben.
Een gelukkig persoon die het liefst een ieder die  zich nog in dat moeras bevindt, op het droge zou willen helpen.
Helaas is het meest zinnige dat ik daarover kan vertellen; blijf in jezelf geloven en ga door op je eigen unieke manier om er uit te komen, wat anderen ook zeggen, diep van binnen ben jij de enige die daarin de juiste weg weet te vinden.
Als God je genadig is?
Nee, als jij jezelf genadig bent....èn bereid bent er hard aan te werken in de wetenschap dat wat daarna komt altijd beter is. Misschien wel hemel op aarde als het je werkelijk lukt helemaal jezelf te accepteren .

( Dit stukje heb ik spontaan en impulsief geschreven en in die vorm publiceer ik het)