Een speciaal vuurwerk!

Een heel speciaal vuurwerk....

Bij uitstek geschikt om iedereen een bijzonder

2010

toe te wensen!

Pop suggereert onverschilligheid.

Maar gebruikt ondertussen atelier dankbaar als schuilkelder voor vuurwerk!

Niet ineens meer of anders...

Traditie getrouw, plannen maken voor een nieuw jaar?

Ach, dat doe ik eigenlijk al jaren niet meer...het is een beetje onzinnig en geforceerd en draait vaak uit op teleurstelling of op ( als de plannen niet lukken) een ja-maar gevolgd door slappe smoezen. Hihihi.

Mijn plannen zijn al ruim 2 jaar geen plannen meer, maar gewoon elke dag gemotiveerd bezig zijn en leven naar wie je bent en die je weet te kunnen zijn!

Niet ineens meer of anders dus, dat is dan niet eens aan de orde.

Mijn werk komt steeds meer op de eerste plaats en dat voelt goed, ja..zelfs als een soort bevrijding!

En over die bevrijding gesproken;

Ik ga wel door met zo nu en dan stukjes te schrijven over verslaving, niet met de intentie hulpverlenertje te kunnen spelen, nee..want uiteindelijk kan er maar één je beste hulpverlener zijn en dat ben jezelf.

Wel zal ik zo nu wat oude bezopen koeien uit de sloot trekken, stieren zelfs, met kracht uit de modder van weleer gerukt! Hoe van een verslaving af te komen zal ik niet eens pogen te beschrijven, hooguit af en toe mijn achterliggende hel en daarbij behorende strijd oprakelen.

Want voor elk mens die de strijd kent of er indirect mee te maken heeft zou ik toch op kleine schaal iets hopen te betekenen.

Hoe zou ik anders willen, als iemand die zo een hel overleefd heeft.

In feite heb ik wat dat betreft niks meer te verliezen.

Zeker mijn eer of zelfrespect niet meer!

Proost, voor de zoveelste keer...op een inzichtelijk 2010.

Waarom dit, waarom nu?

Zijn gewoon vreemde neigingen, moeten ineens op logbezoek!

Opdringerige afbeeldingen die een eigen leven lijken te leiden.

(@!)

(als ik er niet aan toe geef krijg ik een irritatie-plekje ter hoogte van mijn derde oog)

(@!)

Verzonnen verhaal (?)

( alles wat op waarheid lijkt, berust op louter toeval )
Mijn lichaam heeft leren luisteren.
Grappig, want meestal hoor je; "ik heb leren luisteren naar mijn lichaam".
Voor mij lijkt het andersom, mijn lichaam is naar mij gaan luisteren en begint me te zien voor wie ik ben.
De creatieve, drukke ziel, die overhaast wilde incarneren en bij toeval in dat bewuste lichaam terecht kwam.
En dan het lichaam, onverwachts uit het leven gerukt, die in alle verlangen naar opnieuw ervaren deze ongeduldige ziel binnen liet. Eigenlijk een gretig stel, door toeval ontstaan.
Inmiddels is er geen onderscheid meer en geen sprake van Ik en het Lichaam of van het omgekeerde. Gelukkig staat "her-innering" boven alles en kan dit daardoor nu omschreven worden.
Ziel jumpte al door alle tijden heen van gastheer naar gastheer, lang voordat het woord jumpen het licht had gezien.
Dito verging het Lichaam, de vleesgeworden herinnering, zoals Ziel de herinnering in geest was.
Ik (?) vraag me af of ze Het nu voorgoed gevonden hebben...maar een zekere lacherigheid in de onderbuik verraad het al; ze zijn waarschijnlijk nog maar pas begonnen! Ben in ieder geval blij dat ik me niet meer af vraag wie Ik ben, toch?

Hoe "gewoon" kan leven zijn?

Als dit werkelijk mijn dagboek was...geloof me, dan zou ik anders schrijven!

Het "moeten" dragen van een verantwoordelijkheid die niet voor een kind bestemd was, werd de rode draad in mijn leven. Dus, aangezien dit NIET mijn dagboek is, wijd ik daar niet over uit. Het enige wat ik daar over zeggen wil is, dat wat als last ervaren wordt in het leven, omgekeerd kan worden tot iets waar een mens profijt van kan hebben.

Dat is hard werken, dat wel...maar is leven in lijden niet vele malen harder werken?

Van de nood een deugd maken zou al te somber klinken en dat mag dit stukje niet zijn, want hetgeen mij ooit een last was, begint meer en meer een vreugde te worden.

Regelmatig heb ik beschreven hoe veel moeite ik soms heb met het lijden van anderen en mij dan bijna kwaad af vraag: "Waarom red ik het wel en anderen niet?"

Waarom leden mijn ouders zo en waarom mijn oudste broer, waarom zie ik mensen lijden die eigenlijk alleen maar het goede voor ogen hebben?

Eigenwijze aap dat ik ben, want ooit had ik dat visioen en hoorde innerlijk die stem die dwars door mijn, nog jeugdige donder sneed,en mij op een indringende manier meedeelde;

"Vraag niet waarom!"

Dus doe ik bij deze weer een poging en zeg tegen mezelf...

"Hoe gewoon kan leven zijn....?'

En leef verder en maak er het beste van, het beste voor mij en mijn medemens.

Een openbaring?

Soms snuffel ik gewoon maar wat in m'n foto bestand en toen kwam ik deze tegen...

En zag er ineens van alles in!

Een mysterie dat zich openbaart, een licht dat wijkt voor het absolute zijn...

En natuurlijk niet te vergeten...

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

(G)een simpele wens voor 2010?

Eigenlijk heb ik wat betreft mijn werk, maar één echte wens; genoeg verkopen opdat ik me heerlijk kan "vergrijpen" aan de luxe van het aan schaffen van materiaal!

Een basis wens dus.

Als zijnde niet-commercieel ingesteld, vind ik het bijna een voorwaarde dat mensen die mijn werk kopen het om een "eerlijke" reden doen. ( ben me natuurlijk ter dege bewust van de luxe van deze tijd waarin we leven, waardoor dit mogelijk kan zijn).

Mijn werk is van zeer persoonlijke aard en het zou me geen goed doen als het gekocht wordt met de instelling; we zullen deze man maar eens steunen, waarna mijn werk voorgoed op een zolder of in een kelder verdwijnt....Dit heeft niks met arrogantie te maken maar alles met het feit dat mijn werken een soort kinderen voor mij zijn. ( jullie zijn heus belangrijker hoor zoons! hihi)

Nu beken ik iets dat wat gevoeliger ligt dan het bovenstaande;

voor mezelf "weet" ik dat mijn werk iets te zeggen heeft, niet zomaar iets.

En dat is dan eigenlijk mijn stille wens...hopende dat de onderliggende bedoeling zich zal verspreiden. Tja, een vreemde manier van ambitieus zijn dus.

Maar verder ben ik al bijzonder blij met dat het is wat het is en als dat het moet zijn, heb ik er meer dan vrede mee!

En toch gaat het langs me heen...

Elke dag is Rob in mijn gedachten en elke dag brand ik een kaarsje en steek ik wierook aan....

Omdat ik me daartoe verplicht voel? Integendeel, het gaat min of meer langs mij heen. Via via hoorde ik dat een medium contact heeft gehad met hem en dat hij in vrede is.

Het zal wel dacht ik...en toch ging het langs me heen.

In vrede, daar?

Omdat wij dat graag willen horen, opdat wij ons niets hoeven te verwijten misschien? O pardon, ik zeg wij en dat hoor je niet te doen. Je mag alleen namens jezelf spreken.

Mag ik dan namens mijzelf zeggen dat ik zijn rust en vrede nog niet voel?

(zal wel komen omdat ik een "ongelovige" ben..geloof jij dat, Rob?)

Vraag me waar ik mee bezig ben...

Zodra ik het weet ben je de eerste die het hoort en ziet.

De zin van het zinloze.

Tegelijkertijd het nut van het nutteloze.
Alweer geruime tijd geleden kwam ik op dit idee; doe iets nutteloos en zinloos.

Ik ging Boeddha werpen en bellen blazen. Het kussen in de vorm van een boeddha heeft een voor en achterkant, ik wierp hem willekeurig de kamer in en bedacht daar ter plekke een betekenis voor. Wat vertelt een achterkant mij, wat een voorkant en wat betekent de plek waar hij terecht komt?Kan ik hem zó werpen dat hij exact neerkomt zoals ik dat wens? Etc. etc.

Het bellen blazen ging min of meer op dezelfde manier.

Ik genoot van de kleuren en de toevalligheden.
De zin van het nutteloze en het nut van het zinloze....

Waarschijnlijk alleen dit jaar.

Zoals het er nu uitziet, zal ik alleen zijn op oudejaars avond.

En zo is het eigenlijk goed.

Naar ik me herinner deelde ik vorig jaar die avond met Rob en wat ik me daar weer van lijk te herinneren is....dat het geen bijzondere avond was.

En zo is het leven, gewoon vóór de dood en net zo gewoon ná de dood.

En dat is op zich dan weer héél bijzonder.

Naaktmodel weigert bontjas uit te trekken.

Ze heeft het dan toch voor elkaar...

In vervolg is zij mijn enige naaktmodel.

Haar bontjas houdt ze aan!

Mijn werk roept me.

Dat mannetje daar, op dat bed...

Het lijkt er op dat hij roept; maak me af, kom, maak me af!

Zijn taalgebruik is wat primitief, juist omdat hij niet "af" is, want vriendelijk en verstandig klinkt die roep niet! Ach, tis maar verf op een blad papier...maar toch.

Mijn werk vraagt mij dingen, het vraagt mij om kleur, om expressie, om suggestieve beweging!

Het vraagt om experiment, ditmaal zelfs om pigment-experiment!

Tja, het zal je kind maar wezen...maar ik ben er blij mee. (smile)

Ben Beetje Bisselijk, dat wel...

Bescheiden en lekker gekookt, maar the day-after alles door elkaar eten?

En deze lay-out lukt ook al niet!

Visragoût met avocado en pittig kipgerecht met tricolore pasta...De TRICOLORE zie ik er al bijna van af als ik in de spiegel kijk! Maar, man, man, man..wat hebben we gelachen! (?)
(alhoewel de lay-out op het scherm aardig overkomt, dat maakt weer veel goed!)

Het begrip; "Engelen".

Vanwege de symboliek, die in deze periode past gebruik ik even het woord "engelen".

Normaal gesproken benoem ik dat anders, maar eigenlijk is dat niet zo belangrijk.

Het lijkt mij trouwens wel een aardig onderwerp voor één van mijn volgende schrijfjes.

Gister heb ik dus speciaal de tafel gedekt voor de "engel" die mij bijzonder trouw blijkt.

Ach, laat ik reeds een voorproefje geven van mijn beleving van die werkelijkheid.

Steeds weer voel ik grote verwondering over hetgeen mij "draagt" in het leven...ongeacht of het engelen zijn, erfelijke genen of entiteiten die mij een warm hart toe dragen.

Wat maakt het uit?

Het gevoel van "gedragen" te worden is het belangrijkst, net zoals het intense verlangen dat gevoel met anderen te delen...

Zo was het ook...

Even een bijzonder familie moment uit het verleden.
Mijn zéér speciale ouders...

Mijn vader, een bijzonder, bijzondere kunstenaar.

Nog één keer dan?

Toch een zeer dankbaar object....

Geen woordenboek pakken!

Laat ik mezelf nou niet serieuzer gaan nemen dan ik reeds ben, maar ik voel ineens de behoefte iets te omschrijven...iets dat in dit geval met Kerst te maken heeft.
Er schuilt een perfectionist in mij die me soms aardig voor de voeten loopt.
Bijna in alles wat ik doe, of het nou om contacten gaat, om kreatief zijn of in dit geval om het beschrijven van een gevoel.
Vriend Rob en ik discusiëerden regelmatig over het begrip "weten". Hij gebruikte het woord volgens mij vaak al te snel en dan dook ik er boven op door te zeggen; "Weten en weten zijn twee! Weten is pas weten nadat het ondervonden is..."
Maar in alle rust en in evenwicht zijnde, erken ik dat er ook een "weten" is dat gevoeld kan worden. Een innerlijk weten, een weten waar een ander ( tijdens discussies) vaak geen genoegen mee neemt.
O ja, wat betreft dat woordenboek!
Mijn bedoeling was te schrijven over het gezamenlijke weten, het gezamenlijk beleven.
Bijvoorbeeld dit eindejaarsgebeuren. Voor mij geldt dat gedurende de gehele decembermaand.
Dan is er toch echt meer dan een aan elkaar opgedrongen "er moet feest zijn" illusie.
Trouwens met woordenboek, bedoelde ik de dikke van Dale niet hoor, vandaar dat ik het beter niet pak en het hier bij laat.

Tussen kerst en kitsch?

Zolang de gedachte maar "echt" is, daar gaat het om.

Eenvoud en kerst.

Eenvoudig toch, deze?

De enge man?

( nog een klein kerstverhaaltje...om het af te leren, hihi)
Waar vind je nog rust tegenwoordig?

Zelfs op een bankje in het park niet, merkte ik laatst.

Mooie dag, grijs-roze lucht, lekker koud en een dik pak sneeuw. Wat kan een mens nog meer verlangen? Gezelschap misschien?

Nou, dat kreeg ik!

Komt een man naast me zitten, dik ingepakt net als ik, kijkt me doordringend aan en begint tegen me te praten:

"Weet je, als ik zo naar je kijk vraag ik me af, wie is die man?"

O god, een gek...of was het hem toch zelf denk ik achteraf?

"Ben je eigenlijk wel dankbaar genoeg?'

Shit, dat heb ik weer...Ik wacht op een preek maar er komt niks. Zeker gedronken of zo. Volgens mij ruik ik wodka, maar dat schijn je toch slecht te ruiken?

( inmiddels sneeuwt het heftig)

"Je moet je niet druk maken over dingen die je niet kunt veranderen en ook niet over dingen die je wel kan veranderen. Die moet je gewoon veranderen.

Ken je het "morgen is het vandaag gisteren' principe?

En overkomt het leven je of leef je het zelf? Wat ga je gisteren doen en wat heb je eigenlijk morgen gedaan?"

Terwijl ik rilde van kou, brak het zweet me uit, de man is gek dacht ik!

Mooie dag vind je ook niet? Wel koud.....Ik probeer een 'normaal' gesprek op gang te brengen...

"Ach man, elke dag is een mooie dag, want het maakt niet uit wat je doet, zolang je het maar met aandacht en liefde doet. Trouwens dat besneeuwde veld voor ons is een honden schijtplek, leuke beesten dat wel, maar een bevroren drol blijft een drol..oppassen dus, vriend!"

"Fijne dag verder, lekker ding!"

Met een glimlach van oor tot oor vertrekt hij.

Geen idee waar hij het over had, maar achteraf viel het enge best mee.

Lekker ding...en dat op mijn leeftijd! Lachu, zou ik zo zeggen.

( de lantaarnpaal naast me begint te branden, de schemer treed in.)

Mijn Kerstverhaal.

De man die zijn leven hervond, door het te verliezen.

Na een leven vol strijd van levende liefde was het lichaam moe, het leek klaar.
Een lichaam geliefd, gehaat, gebruikt, misbruikt, gekoesterd en gekweld...
Desondanks altijd geliefd in hoofdzaak.
De man was het strijden moe en legde zich neer in vrede, vrede met die hij was geworden.
Plots verscheen er een reddende Engel, een engel met de naam van een mens...
zij bracht het lichaam naar het ziekenhuis...
Het oordeel der medische wetenschap was hard en genadeloos;
"Einde verhaal meneer, u zult binnen afzienbare tijd sterven".
De man voelde geen angst, geen berouw en keek dankbaar terug naar de schoonheid van een ten volle geleefd leven en....gaf zich over.
Over aan dat wat was, dat wat is.
Ruim twee jaar later typt de man dit stukje en is dankbaar.
Ongelooflijk dankbaar.

Dus...of Engelen bestaan.....???

Geen Charles Dickens sausje...

Het zou niet al te moeilijk geweest zijn mijn "kerstverhaal" te overgieten met dat bewuste sausje. Vooral vanwege het feit dat ik, ondanks mijn verslaving, prachtige dingen heb mogen ervaren en vele bijzondere mensen op mijn pad ben tegen gekomen.

Daarbij heeft het waarschijnlijk wel meegewerkt dat mijn karakterstructuur niet gewelddadig of a-sociaal is. Deze laatste aspecten heb ik helaas wel bij sommige familie leden naar boven zien komen, hetgeen tegelijkertijd voor mij een reden was, om dwars door mijn verslaving heen, dat gedrag bij mezelf te vermijden.

Neemt niet weg dat ik regelmatig een mens was waar anderen, op z'n zachtst gezegd geen raad mee wisten.

Trouwens, later kwam ik er achter dat ook bij deze "familie leden" een hart van goud onder hun gedrag schuil ging. Want hoe pijnlijk is het voor een mens als hij of zij de liefde geen plek durft te geven!

Met open ogen door een verslaving heen gaan, heeft me tot een mens gemaakt die dieper kijkt dan alleen de buitenkant van mensen.

En daar ben ik op zich zeer dankbaar voor.

Wil niet zeggen dat ik altijd vriendelijk en liefdevol kan blijven als mensen die op de één of andere manier de weg kwijt zijn, zich agressief gedragen.

Mijn hemel..dan zou ik bovenmenselijk zijn, en ik ben alles behalve dat!

Maar de harde veroordeling blijft gelukkig door eigen ervaringen achterwege.

Verder heb ik diverse onderwerpen behandeld onder het label "verslaving".

Dus als je interesse hebt, weet je waar het te vinden is.

En dan nu wat kaarsen aan, een glas glüh-"wein"en een lekker muziekje erbij.

Proost, Charles!

Dat kun je wel zien dat is hij...?

Vandaag het mooie getal 60 bereikt.
Een feestelijk moment dus

en vandaar uit goed geschikt voor de volgende wens;

Voor iedereen een fijne Kerst

en vooral ook een 2010

vol inzicht en liefde

vol vrede en verdraagzaamheid

en natuurlijk is een goede gezondheid

daar een flinke bijdrage in!

Proost!

Zelfbediening.

Ik zou zo zeggen, tast toe!

Het staat er voor...

Totale onzin!

Ik schrijf eigenlijk alleen maar *onzin* op mijn weblog...
Gelukkig laat dat juist alle ruimte zelf de *zin* te ontdekken
Terug lezende trek ik daar zelf ook behoorlijk *profijt* van.

En dat maakt veel goed! (*_*)

Mijn beste vriend is vermoord.

Mijn beste vriend is vermoord, hij is vermoord door...mijn beste vriend.
Zelfdoding noemt men het.
Doet dat dan minder pijn bij de achterblijvers, verzacht dat het verdriet?
Ik heb er vrede mee...
Het was zijn bewuste beslissing, een beslissing die achterblijvers treft en raakt.
Maar een bewuste beslissing.
Je hebt wonderen verricht in mijn leven, beste vriend.
Hoe graag had ik ze met je willen delen.
Het delen doe ik nu alleen, alleen, maar met onze liefdevolle vriendschap in gedachte.
Vooral jou, meer dan wie dan ook...wens ik een prachtige toekomst.
Een toekomst zonder zorgen, zonder verdriet.

Mijn eerste bezoek.

Mijn eerste bezoek aan mijn moeders graf...

Gesteund door mijn jongste zoon.

Werken aan mijn werk.

Vanaf het begin van mijn weblog had ik reeds het idee iets met mijn werk te willen doen.

Sterker nog...dat was de oorspronkelijke bedoeling. Ondanks dat ik vele zijsporen ben gaan bewandelen heeft mijn Spijkerbed grote invloed gekregen op mijn werk en ook op de manier van werken!

Al met al een goeie zaak dus. Iets met mijn kennen en kunnen doen leek me trouwens ook erg leuk en ziehier; een kleurrijk persoon heeft mij een reuze idee bezorgd! Mijn dank Geri.

Op dit moment ben ik aan het experimenten met acryl en pigment! Afgebeelde foto laat reeds zien hoe en wat. Veel commentaar zal ik niet geven bij mijn toelichtingen....

Dat lijkt in tegenspraak, maar zal blijken dat geenzins te zijn. Wat de afbeelding betreft, niet vergeten dat alles met water mengbaar is en moet zijn.

Dit was mijn eerste sobere verhandeling...PIGMENT

Een moeder...

Mijn moeder.............

Adembenemend...

Maandag avond 21 dec. 2009.....tijd; 20.40 uur.

Zojuist terug van een avondwandeling...

Mij schieten zelden woorden te kort...nu ook niet!

Gewandeld door de meest kitscherige, protserige, Anton Piek overtreffende Kerstkaart! Als in een droom, een droom waarvan je wenst er niet uit wakker te worden, dwaalde ik rond.

Gelukkig had ik het meest schitterende foto toestel bij me.

Mijn ogen, inclusief alle zintuigen die mij gretig ten dienst stonden...

En...schoten woorden mij te kort?

(@)

Hoe groen kan groen zijn?

Het groene hart van Nederland...daar woon ik en alhoewel Amsterdammer van geboorte, voel ik me er bijzonder thuis.

De symboliek op zich, het Groene Hart, spreekt mij al erg aan, want in wezen is niet rood, maar groen de kleur van de liefde! Als je bijvoorbeeld kijkt naar de chakra leer, is groen de kleur van het hart en in feite kun je stellen dat het "hart" het midden vertegenwoordigt tussen het denken en voelen. Dat rood als de kleur van de liefde gezien wordt is begrijplijk, lust en liefde worden vaak met elkaar verward.

Rood/Oranje is namelijk de kleur van het basis chakra, hetgeen min of meer voor de basale menselijke gevoelens en oerdriften staat. Net als het denken in feite de tegenovergestelde functie heeft, laten we dat gemakshalve even het voorhoofdchakra noemen (paars) Beiden noodzakelijk om het leven te ervaren.

"Als het hart maar op de goede plek zit", tja daar zit wat in...maar laten we dat niet als excuus gebruiken om uit balans zijn goed te praten.

Weer een kort stukje en die sluit ik graag af met een smile.

De naakte "boom".

Hoezo eigenlijk, nepboompje, kunstboompje, kitschboompje?
Het arme ding bestaat net als alles en iedereen uit oerstof
en kan er ook niets aan doen dat "de stof" dit keer zo geschikt werd.
Ach, er zijn stofcombinaties die slechter af zijn.
Deze kan tenminste nog met de oerstof van de fantasie worden ingevuld.

Veel invul plezier dan maar!

Knarsetandend weekthema?

Meteen ook maar in dennegroen, groot en nog cursief ook!

Heb reuze zin deze week eens flink uit te pakken...en aangezien het toch de maand van inkeer, inzicht en nog meer van dat gedreven spul is, gooi ik er nog een flinke schep boven op!

Kom mensen, laten we eens massaal met de billen bloot gaan en die maskers afwerpen! ( kunnen we daar na wel weer zeggen dat het maar een grapje was, want laten we ons vooral indekken tegen verschuttingen!)

Maar laat je door mij niet pushen hoor, want stel ik kies alsnog het hazenpad...dan sta je daar in je blote kont ontboezemingen te lallen over hoe vaak je in je neus pulkt enzo!!

Hoe mijn gemoedtoestand ook is of was, ik heb dit altijd een hele mooie periode van het jaar gevonden. Decemberkind, zou dat er mee te maken hebben?

(titel werk; besloten vergadering.)

Het is wat het is...

En dat is het.

My queen in heaven.

Gelukkig kan ze niet lezen, anders kreeg ze nog meer poezen babbels!

En "babbels" heeft ze de laatste tijd, aangaande haar "knabbels"'.

Biggest smile voor mijn Poppie.,..

Het Tuttige Tipje.

Zo af en toe is mijn Yin kant aan de beurt en zie hier, mijn Yang beoordeelt het als zijnde; "Het Tuttige Tipje".

Zelf vind ik het wel een aardig idee! Ik merk wel dat ik blijkbaar met z'n drieën ben op dit moment....ach, als het maar plezant is!

O ja, het tipje...Zou het bijna vergeten.

Druk flink wat kruidnagelen in een paar mandarijnen, vries ze in en gebruik ze bijvoorbeeld in dit recept; Druivensap, helder rode andere vruchtensap en wat kaneelstokjes. Ook pittig erin zijn wat gekneusde jeneverbessen in een thee ei.

Gebruik de "kruidmanda's" als koelbollen, ze geven gelijk een lekkere smaak af!

Inmiddels ook verse schijven gember toegevoegd...

(alleen te gebruiken na overmaking van 17.50 euro op mijn gokrekening)

De allermooiste erfenis...

Ach, dat al die miljoenen naar andere familie leden zijn gegaan...ik had er gelukkig gelijk vrede mee.
Er gaan overigens geruchten dat die miljoenen bestonden uit schulden.
Tiswat!
Mijn erfenis ben ik ontzettend blij mee, vele potten prachtige pigmenten.
Ik ben pas recent begonnen ze toe te passen in mijn werk.
En terecht!
( nog ontzettend bedankt pa!)

De andere werkelijkheid.

De ene keer ervaar ik het sterker dan de andere, het gevoel van "herkenning".

Vaak als ik iemand voor het eerst ontmoet, heb ik een vaag gevoel van; "hé, ben jij er ook?"

Of tijdens groepsbijeenkomsten, zo van; "grappig dat we elkaar hier allemaal treffen".

Heel af en toe vergeet ik dat het mijn beleven is van de andere werkelijkheid, de werkelijkheid van het weten dat we één zijn...

Sommige mensen schrikken, sommige deinzen achteruit, maar gelukkig zie ik ook velen die woordeloos bevestigen;"ja, ik ben er ook", of "leuk dat we juist hier elkaar weer treffen"!

Nu ik toch in deze beeldspraak vertoef...gelukkig ben ik omringd door Engelen die mij liefdevol waarschuwen en zeggen; "Walter, speel het spel nou maar gewoon mee, het is goed zo!"

Toch prettig dat je ook met woorden kunt "schilderen", toch?

Moederbord.

Ter nagedachtenis aan mijn moeder en aan.....Rob.

( en dan weer het mooie toeval dat de foto, ondanks de automaat onscherp is...)